Terug naar huis met de bus
0 km gefietst, totaal 2242 km

Woensdag hebben we nog wat toeristische plekken bezocht, zoals het Pantheon met zijn enorme koepel, en onze hand gestoken in de Bocca della Verità. We hebben door de wijk Trasteverre geslenterd en langs de Tiber gelopen. Leuk allemaal, maar niet bijzonder genoeg om er in dit fietsverhaal over uit te wijden. Bovendien heeft Kirsten dit al uitgebreid beschreven op polarsteps. 

De terugreis hebben we al maanden geleden geboekt bij Flixbus, om er zeker van te zijn dat onze fietsen mee konden. Er is namelijk maar een beperkt aantal bussen met fietsdragers en daarbij zijn er maar enkele plekken voor de fiets. We hebben netjes een bevestiging gekregen dat onze plekken gegarandeerd zijn, dus we hoeven ons geen zorgen te maken, dachten we. Dat deden we ook niet, totdat we op polarsteps een anekdote lazen van ‘12 remblokjes’, twee Nederlandse fietsers waarbij de toegang tot de Flixbus resoluut geweigerd werd door norse, Oost-Europese chauffeurs, ook al hadden zij, net als wij fietsplekken gereserveerd en betaald.

Het busstation ligt ver van het centrum van Rome, helemaal aan het eindstation van een metrolijn. Voor alle zekerheid zijn we woensdag al gaan checken of we makkelijk met onze bepakte fietsen naar dat station kunnen gaan. Nee dus; de liften zijn ofwel afwezig ofwel functioneren niet en roltrappen zijn er ook niet overal. Dat wordt lastig met onze zware fietsen dus we besluiten die 12 kilometer te gaan fietsen.

Busstation Rome Anagnina lijkt, we hadden het al verkend, op een busstation in een derdewereldland. Bloedheet, kurkdroog en weinig schaduw. Zonder voorzieningen, zelfs geen bankje om op te zitten, maar wel een aantal rommelige kraampjes waar kleding verkocht wordt. In het metrostation was er weliswaar een winkeltje waar je iets kon kopen, maar dat is een heel eind teruglopen door de hete zon. Voor we terug bij de bus zijn hebben we weer opnieuw dorst. Er zijn talloze bussen van verschillende maatschappijen, maar geen enkele aanduiding van of en zo ja van waar de Flixbus zou vertrekken. We moeten vertrouwen op de overigens heel duidelijke, app van Flixbus. 

Met een kwartiertje vertraging komt de bus aan, en het eerste dat de chauffeur zegt als hij naar onze fietstassen wijst is: “This, problem”. We hebben teveel tassen. Officieel mag er maar één stuks bagage in het ruim en één mee de bus in. Wij hebben er vier en datvis teveel. “You have to pay”. Prima, als het moet doen we dat, maar als ik de tassen in het ruim wil leggen houdt de chauffeur me tegen. “No, first bikes”. Ook al is er een fietsdrager, hij vindt dat de fietsen in het bagageruim moeten. Hoe, dat moeten we zelf maar uitzoeken, hij gaat hier niet bij helpen. Nou, goed, ik leg de fietsen op elkaar in het ruim en prop alle tassen erbij. Nors kijkt de chauffeur toe, maar hij moppert niet meer verder. Oké, ook goed, maar de toon is gezet. Ze zijn duidelijk niet blij met die fietsen in of op de bus.

De eerste stop is Verona, zo'n 600 kilometer noordwaarts. We hebben ruim 3 uur de tijd voordat de aansluitende bus vertrekt. Komt goed uit, dan kunnen we de stad nog even verkennen en wat eten. Het busstation ligt op nog geen 2 kilometer van het centrum. We eten een salade/pizza op een gezellig terrasje vlakbij een mooi verlichte kasteelmuur. Verona is bekend vanwege zijn Romeinse amfitheater, dat nog steeds gebruikt wordt voor optredens, voornamelijk opera's. Het toeval wil dat we daar maar een paar honderd meter vandaag zitten, en dat er ook vanavond een optreden is. Er is zelfs een opera-festival gaande. Tijd om een opera te bezoeken hebben we niet, maar wel om even een rondje om het prachtig intact gebleven theater te fietsen.

De tweede etappe van de terugreis is een nachtelijke, van Verona naar Düsseldorf. Ditmaal mogen de fietsen wel op de fietsdrager op de bus, maar wederom krijgen we weinig medewerking van de chauffeurs. Deze Oost-Europeanen spreken zelfs geen woord Engels en met norse gebaren wijzen ze me op wat ik allemaal niet goed doe. Maar helpen, ho maar. Kisten is intussen bezig de bagage in jet ruim te laden, dus zij kan ook niet helpen. Er staat al een fiets op de drager en de ruimte voor die van ons is erg krap. Bovendien ontbreekt er een goot met bevestigingsriem voor een van de wielen, waardoor het lastig is om de fiets recht en stabiel te krijgen. Het is do ker, dus ik zie niet goed wat ik doe. Dan gebaart de chauffeur dat mijn zadel omlaag moet, anders past het niet. Tsja, daarvoor heb ik een inbussleuteltje nodig, die in een van de tassen zit die Kirsten net in het laadruim van de bis heeft gelegd. Ik heb geen haast, loop rustig naar de tassen, zoek de sleut en haal het zadel er maar meteen helemaal af. Ongeduldig gebaart de chauffeur dat ik moet opschieten; het duurt hem allemaal te lang.  Tsja, als je materiaal in orde was, of als je een poot zou willen uitsteken om te helpen zou et aan stuk sneller gaan. Omdatvik de constructie niet vertrouw wikkel ik ook onze fietssloten om de constructie heen ter versteviging. Hopelijk houdt dit het tot Düsseldorf. 

Met zwarte handen van het gedoe met de fietsen gaan we de bus binnen, waar onze plekken bezet blijken te zijn. Ja hoor, dan kan er ook nog wel bij. Kirsten tikt hen op de schouders en zegt vriendelijk dat wij deze plaatsen gereserveerd hebben. Gelukkig staan ze meteen op en zoeken een ander plekje. Ik denk niet dat ik op dit moment net zo vriendelijk zou zijn geweest.

Vreemd genoeg kunnen we redelijk slapen in de over de Brennerpas en Duitse snelwegen scheurende bus. We rijden via München,  Neurenberg en Frankfurt naar de tweede stop, Düsseldorf. Daar weer een stop van drie uur voor de laatste etappe. We zien dat de bus doorrijdt naar Amsterdam Amstel. Tsje, hadden we dat geweten, dan hadden we dat geboekt. We hebben geen zin om te proberen de buschauffeur uit te leggen dat we liever blijven zitten, ook al is er een chauffeurswissel geweest en dit een heel vriendelijk exemplaar is, die zelfs helpt onze fietsen van de bus te halen.

Düsseldorf is zo verkeerd nog niet als lunchstop. We fietsen naar de Rijn, waar volgens Wikipedia de langste toog ter wereld ligt. Het is in werkelijkheid één lange rij restaurantjes en cafés langs de rivier. When in Rome, act like the Romans, dus we nemen een Alt-bier aan een van de terrasjes. Terug op het busstation haal ik broodjes falaffel bij een heel authentiek Arabisch restaurant.

Na de late lunch dut ik weer in in de bus en wordt wakker als we Arnhem al voorbij zijn. Even later zijn we op Utrecht Centraal. Door de lange rit en gebroken nacht voelt het wel een beetje alsof we het vliegtuig hebben genomen, inclusief een gevoel van jetlag. Klein stukje fietsen nog en we zijn weer thuis!

« Vorige     Volgende »