Etappe 18: Splügen - Cólico
78 km gefietst, totaal 1290 km

""Werdet ihr euch heute auch selbst quälen?" vraagt een achteropkomende fietser aan Kirsten. Wat? “Are you going to torture yourself as well today?” Ja, we gaan ook voor onze lol naar 2115 meter klimmen inderdaad.

Gelukkig zitten we al op 1470 meter, dankzij de klim van gisteren, dus we hoeven nog maar iets van 560 meter omhoog. Dat gaat wel met 8 tot 10%, dus gaat zwaar worden. We vertrekken vroeg, het is kwart over zeven als we de camping afrijden. Het is fris, hooguit 13 graden; komt natuurlijk door de hoogte. 

Net het dorp Splügen uit begint de weg al te hellen; meteen in de eerste versnelling dus. Ik heb gisteravond nog even met een Nederlander mijn Rohloff-naaf nagekeken. Ik had het vermoeden dat ik de laagste versnelling miste, omdat Kirsten een verzet lager lijkt te hebben. Zou ik iets verkeerd hebben afgesteld zodat ik mijn naaf nooit in de laagste versnelling krijg? Er blijkt niets mis te zijn met mijn instellingen. Blijkbaar werkt een Rohloff-naaf niet bij elke fiets hetzelfde. Jammer, dan moet ik hiermee de Splügenberg op.

De omgeving is prachtig in het vroege ochtendlicht en omdat het nog niet heel warm is en de weg over glad asfalt gaat, valt het klimmen mee. Het gaat niet snel, nauwelijks 5 km/h, een voetganger zou ons kunnen bijhouden, maar we klimmen gestaag. We zien de bergen steeds kaler worden en komen zelf ook boven de boomgrens. Af en toe een plukje sneeuw bij de toppen. Een bus haalt ons in en we zien deze langzaam voor ons uit over de haarspeldbochten omhoogkruipen. We kunnen zien waar we naartoe moeten en het is nog een heel eind. Toch is het minder zwaar dan we vreesden, of het moet zijn dat onze conditie inmiddels zo goed is geworden dat we dit gewoon kunnen. 

Om tien uur komen we, onverwacht snel, op de top aan. De top zelf stelt echter een beetje teleur. Geen bordje met de naam van de pas en de hoogte,  maar slechts een met stickers volgeplakt en daardoor onleesbaar bord. Ook geen stupa's met gebedsvlaggetjes zoals in de Himalaya, maar slechts een spuuglelijk betonnen gebouw, maar wat de fuk, we hebben het gehaald, we zijn in Italië!

De afdaling voelt als een rooie ski-piste van meer dan 30 km lang. Heerlijk, om de bijna 50 haarspeldbochten naar beneden te suizen. Niet trappen, alleen maar remmen voor de ‘tornantes’ en tegenliggend verkeer. We dalen meer dan 2000 meter, waarbij de temperatuur stijgt van 11 graden op de top tot 32 in het dal bij het plaatsje Ciavenna. 

Het is nog relatief vroeg, dus we besluiten een eindje verder te fietsen tot aan het meer van Como (Lago di Como), en daar een mooi plekje op een camping aan het water te zoeken en een welverdoende rustdag te nemen. Het is na de lange afdaling redelijk vlak met af en toe een stukje stijgen, maar door de hitte is het toch nog best zwaar en vallen de 30 kilometer die we nog te gaan hebben behoorlijk tegen.

Pas tegen vijven komen we aan op de camping, die helaas helemaal vol zit. Ook de volgemde vamping zit eigenlijk vol, maar we mogen in de achtertuin van het restaurant ons tentje opzetten, naast de wasbakken en de drooglijn. Prima privéplekje en vlakbij het restautant dus. We zijn helemaal op en gaan niet meer zelf koken, maar laten ons verwennen op het terras.

« Vorige     Volgende »