Zee, olijfbomen en granaatappels
17-10-2022Etappe 66 Küçükkuyu -Ayvalik
80 km gefietst, totaal 4248 km
"Alsjeblieft, help me even", lijkt de vrouw in het volgeladen scooterwagentje naar me te roepen als we haar passeren op het talud van een bruggetje. Ze roept een hoop in het Turks, dat ik niet versta, maar als ik afstap en haar karretje vooruit duw probeert ze het motortje te starten en lijkt ze tevreden. Ze tuft langzaam de brug over en blijft een eindje verderop voor ons weer staan. Als we haar weer passeren roept ze nog iets onverstaanbaars. Ik stop en ze komt aanlopen met een handvol granaatappels die ze op mijn bagagedrager legt. Teşekürler zeg ik en maak mijn fietstas open om ze in te doen. Als ze dat ziet stopt ze nog een hoop erbij in de tas, zodat deze uitpuilt en niet meer dicht kan. Genoeg, roep ik nog, maar dan propt ze er nog een plastic tas bij. Wat een dankbaarheid voor een minuutje hulp.
Een stukje verder, uit het zicht van de gulle gever, kijk ik wat er in de tas zit. Drie aangebroken plastic flessen mayonaise, ketchup en BBQ-saus. Daarbij dus een hoop appels en granaatappels, in niet al te verse staat. We kunnen er niets mee. Gelukkig staan er hier overal open vuilcontainers (çöp), waar we de goedbedoelde ballast in kwijt kunnen.
De wind is gaan liggen en de kustweg is vrij vlak, dus we schieten goed op. De geplande, korte route van vandaag hebben we rond lunchtijd al voltooid. Tijdens lunch op het strand besluiten we vol goede moed door te rijden tot de eindbestemming Ayvalik. Dat is nog maar 32 km verderop en er zit maar één klein klimmetje in de route (volgens de gps-app). Bovendien waait het nu weer flink, maar omdat we de baai van Edremit gerond hebben waait die nu in onze rug.
We rijden door prachtige olijfboomgaarden met de blauwe zee op de achtergrond. Het is oogsttijd, en overal zijn de olijfboeren (heet dat zo?) bezig met de het verzamelen van de vruchten. De weg varieert van glad asfalt, via kinderkopjes en grindpaden tot zandwegen waar je nauwelijks vooruit komt. Die ene helling op het parcours is maar 50 meter omhoog, maar wel enorm steil, minstens 15%. Maar goed, we bereiken Ayvalik vóór het donker, kopen alvast kaartjes voor het veer naar Lesbos en boeken een gezellig boutique-hotel voor 2 nachten.
De fietstocht is volbracht. Na Istanbul hebben we er nog een kleine 400 aangeplakt, maar na ruim 4200 kilometer, oftewel 100 marathons, is het wel klaar. De komende tijd gaan we de fietsen wat rust gunnen en genieten van de nazomer op Griekse eilandjes.
Reageren op dit bericht?
