Hard werken
15-10-2022Etappe 64 Troya - Kocaköy
80 km gefietst, totaal 4120 km
De eigenaar van Pension-Troya stelt ons een alternatieve route voor naar Ayvalik, de haven vanwaaruit de boot naar Griekenland vertrekt. Niet over de drukke snelweg, maar via de rustigere kustroute. Wel wat meer kilometers, maar een veel mooiere weg volgens hem. Ook minder klimmen dan door het binnenland, dus dat gaan we proberen vandaag.
Er is regen voorspeld en het waait flink. Uit het noordoosten en dat treft, want wij gaan naar het zuidwesten. Het gaat een tijdje goed; we schieten flink op met de wind in de rug, maar dan komen er toch wat klimmetjes en draait de weg (niet de wind) zodat de wind afwisselend van opzij en recht van voren komt. De weggetjes naar de kust zijn wel mooi, maar ook steil en zanderig of bedekt met grof grind, waardoor het heel langzaam gaat en we zelfs bergaf af en toe moeten afstappen. Omdat het ook nog zwaar bewolkt is kunnen we niet echt genieten van de bij zonlicht ongetwijfeld mooie uitzichten. Bergop worden we soms bijna omvergeblazen door de felle rukwinden en bergaf durven we niet voluit te gaan, bang om onderuit te gaan. Kortom, hard zwoegen en weinig fun.
Tegen één uur zegt de weer-app dat het zal stoppen met regenen, en die bevestiging is prettig. Nu kunnen we met een gerust hart een lunchstop maken, ook al heeft het de hele dag nog niet geregend. Nu alleen nog een windstil plekje vinden. Die vinden we achter een vervallen bouwkeet. Gezellig is anders, maar we kunnen uit de wind ons kopje thee zetten.
Het laatste stuk van de rit gaat steil omhoog. We klimmen 210 meter over een afstand van 6 kilometer, dat is gemiddeld 3%. Valt mee, lijkt het, maar met gemiddeldes moet je altijd oppassen. Je kunt gemakkelijk verdrinken in een rivier die gemiddeld één meter diep is. Zo ook deze helling. Er zijn stukjes bij van een paar procent, maar heel veel van meer dan 10%. Ondanks onze Roloff-versnellingsnaaf met 14 standen moeten we regelmatig afstappen en lopend de fiets omhoogduwen. Eindelijk aangekomen in het dorp waar ons hotel zou moeten zijn is het nog een tijd zoeken, want geen enkele van onze navigatieapps weet waar het precies ligt. Met de hulp van een paar perfect Turks sprekende voorbijgangers worden we uiteindelijk behoorlijk aan het eind van ons Latijn vriendelijk ontvangen in een prachtig landhuis dat naast woning ook dienst doet als hotel. Officieel is de keuken gesloten in de herfst maar we mogen mee-eten met de beheerders, we zijn de enige gasten. Komt goed uit, want het dichtsbijzijnde restaurant ligt 8 kilometer verderop. Daar hebben we de energie niet meer voor.
Reageren op dit bericht?
