Constantinopel
10-10-2022Weekje bijkomen
0 km gefietst, totaal 3833 km
Nieuwsberichten hebben veel meer impact als ze gaan over een land/regio waar je op dat moment bent of net geweest bent. Zo lazen we dat de pride in Belgrado niet door ging, toen we daar net waren geweest. Ook berichten over corruptie in Hongarije bereikten ons toen we erdoorheen fietsten. Een artikel over verkiezingen in Bulgarije zouden we normaalgesproken overslaan, maar viel nu op omdat we overal verkiezingsaffiches zagen hangen.
Vanmorgen las ik een stuk in de Volkskrant over de erbarmelijke omstandigheden waarin veelal Syrische vluchtelingen werken in plastic-recyclingbedrijfjes in Istanbul. Dat is hier om de hoek. We kunnen de stank bij wijze van spreken ruiken. Ik heb het al eerder gehad over de enorme vervuiling in dit deel van de wereld, maar hier gaat het dus over plastic afval dat wij, de westerse landen, hier dumpen, omdat het goedkoper is om uit te besteden aan landen waar er niet zo nauw wordt gekeken naar milieuregels.
Maar goed, als toerist in de wijk Sultanahmet, vlakbij de beroemde moskeeën, de Haya Sofia en de Sultan Ahmet (blauwe) moskee merk je daar helemaal niks van. Het is een wijk vol met restaurantjes, bars en souvenirwinkeltjes. De bazaars puilen uit van de snuisterijen: tapijten, porselein, sieraden, kruiden, thee, heel veel zoeternijen (baklava, Turks fruit) en koelkastmagneetjes. Niets aan de hand, pre-corona-druk met enorme hordes toeristen uit vooral Rusland, China, Korea aan de hand van gidsen met vlaggetjes en ook veel individuele toeristen zoals wij uit westerse landen. Het lijkt wel of er een inhaalslag game is na de magere coronajaren.
Omdat we al vaker hier zijn geweest vinden we het niet erg dat er enorm lange rijen voor de Haya Sofia staan en dat de blauwe moskee in de steigers staat. Been there, seen that, dus daar hoeven we niet meer naartoe. Ook het beroemde sultanspaleis Topkapi slaan we dit keer over, zodat we ruim de tijd hebben om relaxed door deze fantastische stad te slenteren en het straatleven op te snuiven. Wel eten we een visje in een van de restaurants onder de beroemde, door Geert Mak beschreven Galattabrug over de Gouden Hoorn, de baai die het Europese deel van de stad opdeelt in een noordelijk een zuidelijk stuk.
We hebben de Istanbul-pass, een soort ov-kaart waarmee we gebruik kunnen maken van bus, tram, metro en veerpont. Vooral dat laatste is leuk, we maken een tochtje naar de prinseneilanden in de zee van Marmaris. Dit zijn kleine eilandjes ten zuiden van het Aziatische (Anatolische) deel van de stad, waar in vroeger tijden onwelgevallige sultans naartoe verbannen werden. Er heerst in vergelijking met de stad een serene rust. Er is geen gemotoriseerd verkeer toegestaan en er zijn geen moskeeën die oproepen voor het gebed. Veel van de huizen zijn van hout en de bouwstijl lijkt een beetje Caribisch. Het lijkt haast of we op de Antillen zijn beland, al kan ik dat niet echt beoordelen want ik ben er nooit geweest.
Terwijl we containerschepen de Bosporus op zien varen richting Zwarte Zee vervolgen we onze reis per veerboot naar Bandirma om vandaaruit nog een stukje door Aziatisch Turkije te fietsen. Wordt vervolgd…
Reageren op dit bericht?
