De autoweg naar Istanbul
30-09-2022Etappe 56b Edirne - Lüleburgaz
78 km gefietst, totaal 3628 km
Al eerder tijdens deze fietstocht heb ik gezegd dat de reis het echte doel is en niet de eindbestemming. Toch lonkt, zeker nu we in Turkije zijn en de afstand tot Istanbul op de bewegwijzering steeds kleiner wordt, de eindbestemming steeds sterker. En als er dan de zoveelste mooie route door pittoreske dorpjes over secundaire (om)wegen wordt voorgesteld door ons routeboekje, hebben we steeds meer de neiging om te vragen, is er geen kortere route? Lang verhaal kort, vandaag nemen we de autoweg ‘Istanbul-Edirne yolu’, niet de echte snelweg, maar wel een vierbaansweg met vluchtstrook en middenberm, waar ook tractoren en fietsers toegestaan zijn. Je mag er maximaal 110, maar vaker 90 of 70. We houden ons keurig aan die snelheid vandaag. De weg gaat in een rechte lijn naar het oosten en het schiet lekker op, ondanks de vele klimmetjes die we voor onze kiezen krijgen. Ik had het al eens gehad over de Wet van Behoud van Energie, zoals we die op de middelbare school-natuukundelessen geleerd hebben, maar daar mocht je steeds de lucht- en wrijvingsweerstand verwaarlozen in je berekeningen. In de praktijk valt er echter niet aan te ontkomen. En als het dan ook nog 30° is, is bijna 80 km over deze weg toch behoorlijk inspannend.
De weg zelf is daarentegen perfect van kwaliteit. Het enige waar we op moeten letten is het ontwijken van het vele glas op de vluchtstrook. Er wordt een hoop troep uit de auto's gegooid. De berm ligt bezaaid met lege blikjes, plastic drinkflesjes, chipsverpakkingen, sigarettendoosjes en heel veel plastic zakjes. Als je spreekt over plastic-soep in de oceanen, kun je hier rustig spreken van blik-en plastic-garnering van de berm langs de wegen. Misschien is dat in Nederland ook wel het geval, maar daar fiets ik geregeld niet over de vluchtstrook van snelwegen, dus heb ik het daar nooit gezien.
We komen slechts door één stadje. De zon schijnt fel en ik heb moeite de navigatie te lezen; Kirsten fietst vlak voor me; er komt een vrachtwagen van rechts; Kirsten remt; ik niet. Voor ik het weet lig in onder mijn fiets en ligt de helft van Kirsten's spatbord op de weg en is haar tas van de drager afgebroken. De schade aan mij en mijn fiets valt gelukkig mee. Binnen no time staan er een stuk of vijf mannen om ons heen om te helpen. Aardig bedoeld maar ze kunnen/hoeven weinig te doen. Met tie wraps maken we de fietstas weer provisorisch vast aan de bagagedrager. Daarmee moeten we het hotel vandaag wel kunnen halen. Waar zouden we zijn zonder duct-tape en tie wraps!
Al met al een beetje saaie route vandaag, maar wel flink opgeschoten richting einddoel. Nog een slordige 150 km te gaan.
Reageren op dit bericht?
