Tschüss Deutschland
08-08-2022Etappe 19 Passau - Aschach
59 km gefietst, totaal 1343 km
Vandaag precies 3 weken geleden reden we Duitsland binnen. Vandaag rijden we Oostenrijk binnen.
Vorig jaar liepen we in 3 weken van Maastricht tot aan de Franse grens. Dit jaar fietsten we in 3 weken van De Bilt naar de Oostenrijkse grens.
Die Oostenrijkse grens is overigens niet heel duidelijk aangegeven. Als we zo'n 20 km gefietst hebben zien we op de kaart dat aan de overzijde van de Donau Oostenrijk al begonnen is. De rivier vormt hier de grens. Een oude grenspaal en aan de andere kant een bord met "Achtung, Landsgrense”, geeft aan dat hier een nieuw land begint. Geen bord met de naam van welk land het is. We nemen aan dat het Oostenrijk is.
We rijden over een mooi, nieuw fietspad, dat langs de Donau slingert en waar geen auto's mogen komen. De omgeving wordt steeds mooier. Nog niet echt bergen, die ik eigenlijk in Oostenrijk verwacht, maar wel steeds hogere, groen beboste heuvels waar de Donau tussendoor meandert. Niet de kortste weg, maar voor het water vanzelfsprekend wel de meest logische.
De camping voor vandaag ligt ook mooi aan de Donau, met uitzicht op een slot op de top van de heuvel aan de overkant.
De camping, annex Gasthaus, annex restaurant wordt gerund door een nogal stugge vrouw, die als een soort robot alle voorzieningen en regels opsomt. Als ik vraag of we ergens de was kunnen doen zegt ze, “Ja, drei Euro”. Dat valt mee. Maar als ik wasmiddel wil, kost het een euro extra. En als ik wil drogen, nog 3 extra. Zelf met de hand de was doen in de doucheruimte is absoluut niet de bedoeling.
Stroom kost 4 euro, of het nou alleen voor het laden van de Handy is of voor de airco van een camper. Dit is het tarief.
Eten kan van half zes tot half acht. Er is geen supermarkt in de buurt, dus er zit niets anders op. Het smaakt voortreffelijk, en als ze na afloop vraagt “Alles zusammen, bar?”, en ik zeg “ oké, maar kan ik ook pinnen?”, zegt ze dat ik dat vantevoren had moeten zeggen. Ik had al oké gezegd toen ze vroeg of we cash wilden betalen. Erg ingewikkeld als dat nu opeens moet veranderen in pinnen. “Eh, ik heb dat 2 seconden geleden gezegd, dus…”. “Nee, eenmaal gezegd is gezegd, dat staat zo in de computer”, zegt ze dan. Die computer zit blijkbaar in haar hoofd, want we zien haar nergens iets intikken. Dan realiseren we ons dat we waarschijnlijk te maken hebben met een vrij ernstige vorm van autisme. Het verklaart meteen haar hele gedrag van vandaag. We kunnen er achteraf wel om lachen.